توکیو شهر مهربان با کودکان: نگرش ژاپنی ها به آینده سازان کشورشان
توکیو شهر مهربان با کودکان است. وسط پارک محله یک جوی و آبنمای کوچک هست که همیشه کابوسم بود. می‌ترسیدم نیو بزرگ بشه و بخواد بره توی آب کثیف و روی آن سطح لزج آن سنگها بخوره زمین. سی سال تجربه‌ام در ایران باعث شده همیشه از آبنما و حوض بدم بیاد، جایی که بوی گند میده و فقط فضا رو هدر داده. اما کم‌کم با دیدن بچه‌های ژاپنی وسط این آب متوجه شدیم که ظاهرا امنه و آبش هم آنقدرها کثیف نیست. حالا وقتی هوا گرم میشه نیو هم میره آب بازی. از نگرش ژاپنی ها به کودکان برایتان خواهم گفت.
نگرش ژاپنی ها به کودکان
تصور ما همیشه از ژاپن قطارهای پرسرعت و ربات و اختراع و فناوریست. اما برای من ژاپن واقعی در این عکس دیده می‌شود. کشوری که شهر و دولت و مردمش با بچه‌ها مهربان هستند.
توکیو شهر مهربان با کودکان
آنقدر که در خیابان پیر و جوان و زن و مرد به نیو لبخند می‌زنند، برایش دست تکان می‌دهند، جیغ و دادش را در رستوران و قطار تحمل می‌کنند و سر برنمی‌گردانند در هیچ کجا ندیدم. آنقدر که مادرها سوار دوچرخه و یا با آغوشی نوزاد چند ساله یا چند ماهه‌شان را به همه جا می‌برند کمتر جایی دیدم (آمستردام هم شبیه این بود).
جمعیت رو به کاهش کودکان
38 سال است جمعیت کودکان ژاپن در حال کاهش است و الان در پایین‌ترین سطح قرار دارد. ژاپن با جمعیت ۱۲۷ میلیونی اکنون فقط حدود ۱۵ میلیون کودک دارد که نسبت به شصت سال پیش نصف شده.
ژاپن در تصور عموم کشوری پرسرعت، با ربات و اختراع و فناوریست. اما برای من ژاپن واقعی در این عکس دیده می‌شود. کشوری که شهر و دولت و مردمش با بچه‌ها مهربان هستند. آنقدر که در خیابان پیر و جوان و زن و مرد به نیو لبخند می‌زنند، برایش دست تکان می‌دهند، جیغ و دادش را در رستوران و قطار تحمل می‌کنند و سر برنمی‌گردانند در هیچ کجا ندیدم. آنقدر که مادرها سوار دوچرخه و یا با آغوشی نوزاد چند ساله یا چند ماهه‌شان را به همه جا می‌برند کمتر جایی دیدم (آمستردام هم شبیه این بود). ۳۸ سال است جمعیت کودکان ژاپن در حال کاهش است و الان در پایین‌ترین سطح قرار دارد. ژاپن با جمعیت ۱۲۷ میلیونی اکنون فقط حدود ۱۵ میلیون کودک دارد که نسبت به شصت سال پیش نصف شده.
مرتبط: کودکان ژاپنی چطور غذا خوردن با چوب را یاد می گیرند؟
مثال های واقعی از توکیو
شاید بپرسید پس چه کنیم؟ چطور به تفریح کودکان اهمیت بدهیم؟ باید گفت که درست است که در ایران تکنولوژی نداریم. مدیریت نداریم. بودجه نداریم. کار گروهی نداریم. فساد داریم. گرانی و دلمرده و افسردگی بسیار است…. اما گناه بچه‌ها چیست؟ شادیِ بچه‌ها را پول و فناوری نمی‌خر‌د. چند سطل آب و برف و برس که داریم تا مثل اینها آبنما را قطع کنیم و کفش را بسابیم تا بچه‌های خودمان یا شهرمان با خیال راحت در آن بازی کنند! شهرداری و شورا را که می‌توانیم وادار کنیم سنگ مرمر را مثلا با سنگ چین عوض کند که سُر نباشد. خودمان که می‌توانیم داوطلب بشویم و ماهی یکبار آب نما را نظافت کنیم.
– از اینکه بچه‌ی خردسال توی آن آپارتمان تنگ و تاریک تبلت به دست می‌گیرد ناراحتیم؟ ببریمش توی پارک محله آب‌بازی و ببینیم آیا دیگر به تبلت نگاه می‌کند؟
– آدم میانسال و مسن بیکار که داریم که حاضر باشند مثل ژاپنی‌ها داوطلبانه نوبتی هر روز بیایند سر کوچه و گذر و خیابان بایستند و با جلیقه‌ی زرد مراقب بچه‌ها باشند و جلوی ماشینها را بگیرند تا بچه‌ها رد شوند و پیاده به مدرسه بروند یا که در رویدادهای مختلف شهرداری غرفه‌های کودکانه را بگردانند! در رستوران که می‌توانیم بچه‌ها را هم انسان حساب کنیم و یک غذای سالم و ساده هم مناسب آنها در منو بگذاریم.
شادی کودکان بینهایت برای ژاپنی ها مهم است. فکر می‌کنم ما در ایران بچه داریم اما طوری رفتار می‌کنیم که انگار از آنها بیزاریم. مادرهای بچه‌دار را هیچ جا راه نمی‌دهیم اما توقع داریم زنان از بچه داشتن خوشحال شوند. ژاپنی‌ها به بچه‌ها به عنوان آینده‌سازانی نگاه می‌کنند که هست و نیستشان وابسته به آنهاست. دیگر فرصتی نمانده. اگر آینده را می‌خواهیم باید امروز دست به کار شویم.
با کلیک کردن اینجا بیشتر از تجربیات من از برخورد ژاپنی ها با کودکان آشنا شوید.
مشاهده در اینستاگرام http://bit.ly/2XAT5QE