آداب فرستادن پیام صوتی در تلگرام یا واتساپ چیست؟ چه زمان وویس بفرستیم؟
چند سالی است که تلگرام و بعد واتساپ و بقیه اپ ها امکان ضبط و فرستادن پیام صوتی رو اضافه کردند. طبعا مردم از این ویژگی استقبال کردند چون از شر تایپ کردن خلاص شدند. اما وویس فرستادن برای هر کس و هر موقعیتی مناسب نیست و می تواند باعث عصبانیت مخاطب شود. چرا و چطور؟
یادآوری: اینها تجربیات شخصی من هستند و آیه قرآن نیستند.
قانون اصلی در فرستادن وویس
برای شخصی که از او درخواستی دارید و افراد بالاتر از خودتان از لحاظ کاری، یا افراد غریبه که شما را از نزدیک نمی شناسند همین طوری و بی مقدمه وویس نفرستید.
چرا؟
چون از ظاهر وویس کوچکترین اطلاعات یا اشاره‌ای به موضوعش نمی توان استخراج کرد. معنی چنین کاری این است که شما او رو ملزم می‌کنید وقتش را در اختیار شما بگذارد. انگار وقت شما مهمتر است و او وظیفه دارد بنشیند و گوش کند شما چه فرستاده اید. خیلی اوقات او چنین وظیفه‌ای ندارد. تایپ کنید تا او بتواند با یک نگاه تصمیم بگیرد که جواب بدهد یا خیر.
اما وویس که راحتتره؟
اشتباه نکنید، پیام صوتی برای شماست که راحتتر است نه برای گیرنده. وقتی شما مثلا به استادتان یا یک فرد پرمخاطب در شبکه های اجتماعی چهار یا پنج دقیقه وویس می فرستید گیرنده با یک جعبه دربسته مواجه می شود که هیچ تصوری از محتوای آن ندارد. حتی نمی داند آهنگ هایده یا شجریان فرستاده اید یا در آن حرف زده اید. نمی داند حرف مهمی دارید یا درد و دل کرده اید. بنابراین به دلیل نداشتن این اطلاعات نمی تواند برای این پیام برنامه ریزی کند. مثلا این که در وقت آزادش گوش بدهد یا فوری باید جواب بدهد. این یعنی شانس جواب گرفتن برای شما هم کم خواهد شد.
اجازه بگیرید
یک گزینه این است که تایپ کنید قضیه از چه قرار است و بعد اجازه بگیرید که آیا می توانم مفصل در وویس یا متن توضیح بدهم یا خیر.
ماری این نوشته را تایید کرد و تجربه اش را نوشت:
حتی اگر متن هم می‌فرستید کوتاه و خلاصه باشد
بگویید موضوع از چه قرار است
اگر وویس می فرستید حتما در کنارش خلاصه و مفید تایپ کنید که موضوع این وویس چیست و چرا باید فرد گوش بدهد و چقدر برای پاسخ زمان دارد. وویس گوش دادن برای کسی که سر کار یا در کلاس است یا در خیابان و … کاملا یک دردسر است. پس احتمال دریافت جواب برای شما کمتر می شود.
به عبارت دیگر با وویس دادن اغلب نه به مخاطب لطف می کنید نه به خودتان.
پس کی وویس بدیم؟
وقتی که فرد را می شناسید و روابط تعریف شده ای با او دارید. مثلا با همکارتان که با هم هماهنگ هستید. البته باز هم بهتراست برای احترام بپرسید که با کدام راحت تر است. شاید او واقعا از وویس گرفتن کلافه شود. از لحاظ کاری هم به یاد داشته باشید که نمی توان در محتوای پیام های صوتی فارسی جستجو کرد و شاید بعدا وقتی دنبال یک پیام خاص می گردید به مشکل جدی بر بخورید.
مزیت پیام صوتی کجاست؟
وقتی می خواهید به فردی که با شما پیوند نزدیک دارد احساس خود را منتقل کنید ارسال پیام صوتی یا تصویری گزینه خوبی است.
شاید تبریک به یک دوست، فامیل یا تسلیت به عزیزان یا احوالپرسی از آنها. اینجا احساس شما مهمتر از کلماتی است که می گویید پس این فرصت را از دست ندهید. اما این اصل کلی را فراموش نکنید: مردم این روزها سر جای خود بند نمی شوند و اغلب حوصله شنیدن نیم ساعت وویس ندارند. پس کوتاهش کنید!
نتیجه گیری
در کل اگر از کسی درخواستی دارید و هر وقت شک دارید پیام متنی را به جای صوت انتخاب کنید. مگر اینکه خود فرد دریافت صوت را ترجیح بدهد. اغلب پیش می آید که فردی سرش شلوغ است و با خواندن پیام شما به صورت صوتی پاسخ می دهد که عجیب نیست. اما بهتر است شروع کننده پیامش را روشن و واضح بنویسد. سرعت مرور متن توسط چشم های ما بسیار سریعتر از باقی روشها عمل می کند.
پس کمی به خودتان زحمت بدهید و زحمت دیگران را کم کنید.
پست اینستاگرامی این مطلب بیش از 100 هزار بار دیده شده است.
این همه قاعده و قانون برای چیه؟
عدهای در پاسخم می گویند که بیخیال یا به عبارتی هیچ آدابی و ترتیبی مجوی. اما من موافق نیستم و معتقدم از هر فناوری باید به بهترین شکل استفاده کرد.
رعایت ادب و احترام طرف مقابل فقط برای عده خاصی از مردم نیست. ادب احترام در همه روابط واجب است، چون پایه هر گفتگوی منطقی و عقلانی را شکل می دهد. یعنی تا وقتی دو طرف احترام یکدیگر را حفظ نکنند هیچ گفتگوی سازنده ای بین آنها شکل نمی گیرد. اگر می خواهید پیامی را منتقل کنید و با فردی ارتباط برقرار کنید پس ناچار هستید ادب و احترام او را هم رعایت کنید. احتمالا خودتان هم چنین انتظاری را از دیگران دارید، که رعایت حال شما را کنند.
نسبت به فرهنگ سازی برای ابزارهای دیجیتال حساس باشیم.
این نوشته با الهام از رشته متنی بود که اخیرا در توییتر نوشتم و با واکنش فوق العاده زیاد مخاطبان مواجه شد که تقریبا اکثر آنها این نکات را تایید می کردند. می توانید پاسخ هایشان و نظراتشان را اینجا بخوانید.
اگر با مطالب این نوشته موافقید آن را به دیگران بفرستید.
نظرات کاربران توییتر درباره آداب وویس فرستادن
یک نفر از عمق تاریکی شب! نوشت که پیام صوتی را هر جا نمی توان گوش کرد اما پیام صوتی را به راحتی می شود:
سیروس عامریان، محقق روابط خارجی نوشت که عده ای از «پنهان بودن» پیام وویس سوء استفاده می کنند.
شاهین نوشت که وقتی همه در گفتگو به وویس رو می آورند او احساس می کند از سر اجبار در این گفتگو هستند و دیگر صمیمت معمول را ندارد،شاید به این دلیل که پیام های صوتی فاقد هر گونه «تصویر معنادار» هستند.
کاربر دیگری به نام خانم هولمز به این نکته اشاره کرد که وویس ها اغلب بسیار طولانی هستند و به صورت پراکنده به مطالب مختلف اشاره می کنند که به خاطر سپردن آنها و جواب دادن به آن بسیار سخت و زمانبر است.
احسان راه حل خوبی پیشنهاد کرد که اگر بتوانید از آن استفاده کنید صوت را به با کیبورد گوگل (GBoard) متن تبدیل می کند.
این کاربر از توییت من عصبانی شد و فقط به قسمت لفظ «مافوق» توجه کرد. البته که منظور من خیلی فراتر از «ارباب» ها بود.
همان طور که گفتم عده ای به لفظ «مافوق» در این توییت واکنش نشان دادند که سعی کردم اینجا دقیقتر بنویسم چون در توییتر امکان ویرایش نیست. رعایت احترام مختص مافوق ها نیست و همه به آن ملزم هستند.
این کاربر هم در کنار پیام های صوتی اعصاب خرد کن به فینگلیش یا نوشتن فارسی با الفبای انگلیسی اشاره کرد.
ریچل هم به درستی اشاره کرد که باید قبل از پیام تصویری اجازه بگیرید و به او آمادگی بدهید!
در آخر، تجربه خود شما در ارسال و گرفتن وویس چیست؟ در شبکه های اجتماعی بنویسید و من را منشن کنید
پانوشت: کدام املا درست است؟ ویس یا وویس؟ حک یا هک؟
می دانم که راحت تر هستیم این کلمه را به صورت ویس بنویسیم. ولی در فارسی اسمی به نام ویس (از قصه ویس و رامین) داریم و بهتر است برای اشتباه نشدن با آن اسم این کلمه را ویس بنویسیم. همان طور که برای نفوذ و حمله کامپیوتری hack را به صورت هک می نویسیم تا با واژه «حک کردن» و کنده کاری اشتباه گرفته نشود.
یعنی بهتر است از یک جایگاه خالی در گنجینه زبان برای hack استفاده کنیم تا این که آن را به صورت بنویسیم که قبلا کلمه دیگری با آن املا وجود دارد (حک).
البته عده ای می گویند که خب روی واو در وویس -ُ می گذاریم و کوتاهتر می نویسیم. ولی نشانه گذاری و اعراب واقعا یک دردسر است و اکثر آدمها در نهایت آن را فاکتور می گیرند. حتی بسیاری در کامپیوتر اصلا بلد نیستند چطور اعراب گذاری کنند. به همین علت بهتر است که تلفظ را تا حد ممکن درون املای اسامی خارجی جا بدهیم و چشم امید به اعراب گذاری نبندیم. یعنی آنها را به صورتی بنویسیم که بدون اعراب هم درست خوانده شوند.
بنابراین به نظرم املای «وویس» از ویس (که veys هم خوانده می شود) بهتر است. و املای «هک کردن» کامپیوتری بر حک که یک کلمه کاملا متفاوت است ترجیح دارد.
